Het plakje worst als marketing tool heeft afgedaan

Als kind ging ik altijd met mijn moeder naar de slager.
Ik kan me de toonbank nog goed herinneren maar hoe de beste man zelf uitzag…. geen idee! Ik was namelijk te klein om over de toonbank heen te kijken. Wat ik me echter nog heel goed kan herinneren was zijn standaard eerste vraag aan mijn moeder: ‘Mag hij vandaag een plakje worst?’ Om vervolgens van mijn moeder te horen wat ze wilde kopen.

Dat plakje worst was voor mij de enige reden dat ik het leuk vond om naar de slager te gaan.
En mijn moeder vertelde regelmatig aan anderen dat de slager zo attent was om elke keer eerst te vragen of het mocht voordat hij mij een plakje worst gaf. En ik weet zeker dat indertijd heel veel moeders dit vertelden over hun slager.
Het plakje worst als marketingtool.

Tegenwoordig ga ik niet meer naar de slager voor een plakje worst. Ik betwijfel zelfs of de slager nog steeds een plakje worst aanbiedt. De wereld zit nu eenmaal anders in elkaar. Bovendien zijn de marketingtools ook anders. Het plakje worst is vervangen door een digitale variant en steeds meer ondernemers gebruiken vandaag de dag de sociale media voor hun marketing.

Sociale media zijn in de eerste plaats een sociaal gebeuren, zoals de naam al doet vermoeden. Je verbindt je met mensen en je deelt informatie met elkaar. Je leest een bericht van iemand en wordt er door geraakt, moet enorm lachen, vindt het zielig. Of je vindt het gewoon leuke of waardevolle informatie om te delen met je vrienden en… klik. Je deelt het met je vrienden. En als je een bericht niet zo boeiend vindt ga je gewoon verder naar beneden op je tijdlijn tot iets wél je aandacht trekt.
Dat is het spel: als je iets leuk vindt deel je het, als je het niet leuk vindt negeer je het gewoon.

Als ondernemer speel je in de sociale media eigenlijk precies hetzelfde spel. Je plaatst een bericht en hoopt dat zoveel mogelijk mensen het lezen, leuk vinden en delen, zodat nog veel meer mensen het bericht zullen lezen. Dat kan jou nieuwe klanten opleveren.
Maar ja, hoe zorg je er nou voor dat mensen het willen delen?

Een uitgangspunt in de online marketing is het know-like-trust principe. Mensen leren je kennen, vinden je leuk en gaan je vertrouwen. Het is net als in het echte leven: je ontmoet iemand, vindt de persoon leuk, je houdt contact, raakt vertrouwd met elkaar.
Deze stappen zet je feitelijk ook in de online marketing. Je biedt in ruil voor een e-mailadres een gratis dienst of product aan (kennismaking) en de ander vind dit leuk of niet. Daarna laat je regelmatig van je horen via de mail (contact houden) waardoor je elkaar beter leert kennen. Als de ontvanger van je mails je niet meer leuk vindt schrijft hij zich uit van je lijst en wordt het contact verbroken. Blijven jullie lange tijd met elkaar verbonden en pak je de e-mailmarketing goed aan, dan vertrouwt hij steeds meer op jouw expertise en jou als persoon. Uiteindelijk weet de ander precies waarvoor hij bij jou terecht kan als dat nodig is. En zal hij jou ook bij anderen aanbevelen. Niet alleen in de sociale media (door je berichten leuk te vinden en te delen) maar ook in het echte leven. Zo werkt dat.

De laatste tijd kom ik echter steeds vaker iets tegen dat me tegen de borst stuit.
Ik zie op facebook een gratis en op het eerste gezicht interessant eBook voorbij komen en wilde het graag downloaden. Blijkt dat ik voordat ik het kan downloaden de aanbieding eerst moet delen met mijn vrienden en moet aanbevelen in mijn sociale media netwerk. Huh?
Ik heb het boek nog niet eens gelezen, daarom wil ik het graag downloaden.
Of ik wil me inschrijven voor een gratis webinar. Omdat het onderwerp mij interesseert. Blijkt in de laatste stap voor de inschrijving dat ik wel eerst mijn netwerk via de sociale media moet laten weten dat ik dit een leuk webinar vindt en het ga volgen. Huh?
Het is de eerste keer dat ik een webinar van deze persoon wil volgen. Juist om te kijken of ik het leuk en leerzaam vind.

Deze voor mij nieuwe manier van marketing druist in tegen het (sociale) karakter van de sociale media. Dit is niet gewoon vragen om te delen, daar is niks mis mee en dat doe ik zelf ook. Dit is een gratis worst voorhouden en het pas geven als er ‘sociaal’ voor is betaald. Voor mijn gevoel gaat dit helemaal in tegen het know-like-trust principe.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben gek op de sociale media en ik deel heel veel informatie, aanbiedingen en activiteiten van collega-ondernemers. Dat doe ik heel graag en met veel plezier. Maar ik doe dat alleen als ik iemand (virtueel) ken, leuk vind en vertrouw op zijn of haar expertise. En zodra ik het gevoel heb dat iemand waardevolle informatie biedt (gratis of betaald) dan deel ik die informatie in de sociale media of vind ik dat bericht leuk. Helemaal spontaan. Zodat mijn netwerk er op kan blijven vertrouwen dat ik alleen maar deel wat ik ook echt leuk vind. Of goed. Of de moeite waard.

Soms verlang ik ineens heel erg naar dat plakje worst van de slager van vroeger. Of ben ik nou ouderwets?