Een tijd geleden moest ik naar een instantie in Wiener Neudorf om iets te regelen. Van tevoren zoek ik, net als heel veel mensen, via Google-maps waar ik moet zijn. Dat is boffen, het is op slechts vijf minuten lopen. Ik pak mijn papieren, mijn identiteitskaart en ga op pad.
Nu moet je twee dingen weten:
- Ik woonde toen nog niet zo lang in dit stadje, dus de omgeving was helemaal nieuw voor me.
- Ik heb geen internetabonnement voor mijn telefoon. Bewust, maar daarover vertel ik een andere keer.
Dus ik zet op geheugen koers naar waar ik moet zijn.
Als ik na 10 minuten in the middle of nowhere ben ga ik toch twijfelen. Ik sla nog een keer linksaf…. om weer ongeveer uit te komen waar ik ben begonnen. Hmm… dit is niet goed.
Ik tover google-maps nog eens tevoorschijn (in mijn hoofd).
Ik ben toch echt wel goed gelopen: vanaf thuis na 50 meter links, dan rechts en na 200 meter linksaf en op de hoek staat het gebouw waar ik moet zijn. Maar waarom sta ik dan nu op bij bouwterrein, vlakbij waar ik vertrok?
En ik loop nogmaals dezelfde route, om opnieuw te ontdekken dat ik aan het eind weer terug ben bij af. Ik geef het op.
Een dag later doe ik opnieuw een poging.
Opnieuw loop ik twee keer in een rondje zonder dichterbij mijn doel te komen. Natuurlijk loop ik ondertussen te mopperen op Google-maps, op de drukke straten hier zonder voetpad, op de Oostenrijkers in het algemeen. En ik neem me strijdlustig voor dat ik het toch echt zal vinden, mij krijgen ze niet klein! Dus loop ik voor de derde keer te zoeken naar de weg die ik in mijn hoofd heb. Zonder de bewuste weg te vinden.
Herken je dat?
Ik noem het de grens van het beperkte blikveld.
Je bent zo gefocust op die ene manier om iets te doen dat je maar blijft proberen. Het lukt je niet, maar je gaat door. Als een hamster in de tredmolen. Je blijft rondjes draaien zonder het gewenste resultaat. Je focust op die ene manier, op het middel. Ik weet zeker dat het zo moet lukken!
Wat je in feite doet is je eigen mogelijkheden begrenzen. Je focust op de manier, terwijl je beter kunt focussen op het doel. Het gaat uiteindelijk om het bereiken van je doel.
Toch?
En een doel kun je vaak op verschillende manieren bereiken.
Dat weet jij, dat weet ik. En toch loop je soms helemaal vast.
Wat dan helpt is even (letterlijk) afstand nemen en kijken of er nog een andere manier is om te realiseren wat je zo graag wilt realiseren.
Nu denk jij natuurlijk: Ja, Gesuino, makkelijk gezegd. Maar hoe herken ik dat ik in deze situatie zit?
Je hebt gelijk, het is ook makkelijk gezegd.
En het herkennen van de situatie is het probleem. Daarom heb ik mezelf geleerd om standaard (!) bij elke (nieuwe) actie die ik onderneem, na twee uur even stil te staan. Maar dat mag natuurlijk ook na een halve dag, of een dag. Ik sta altijd even stil en bekijk waar ik mee bezig ben. Ik bekijk de situatie, wat ik wil bereiken én of ik resultaat heb geboekt.
Ben ik vooruit gekomen? Geen probleem.
Ben ik geen stap opgeschoten?
Ik onderzoek tegen welke grens ik aanloop, en of dit een zelfopgelegde grens is of niet.
Zijn er andere manieren om mijn doel te bereiken?
De grens van het beperkte blikveld heb ik (met nog andere grenzen) beschreven in mijn nieuwe gratis eBook De Kansen achter jouw Grenzen.
Je kunt dit hier gratis downloaden.
Nu ben ik benieuwd wat je nou anders gedaan hebt, om de weg te vinden….
Ik heb de instantie een dag later opgebeld Anita 😉
Mooi geschreven en herkenbaar voor mijzelf!
Volgens Einstein:” Het is krankzinnig om steeds hetzelfde te blijven doen en een andere uitkomst te verwachten…”
Leuk om te zien wat je schrijft na de Blog Challenge,
groet Wouter
Dankje Wouter,
Ik denk dat veel ondernemers zich hierin herkennen, ik hoor en zie het inderdaad heel veel.